تاریخچه کوزه گری و پیکر تراشی

گل رس را تقریبا به هر شکلی می توانیم در بیاوریم. در هوای آزاد پس از چند روز گل خشک و سفت می شود.اگر این گل رس پخته شود، یا به آن حرارت داده شود، سفت می شود، به طوری که دیگر نمی توان آنرا نرم کرد و به گل مبدل ساخت. اسم این جسم جدید سفال خواهد بود. ظرف های سفالی که معمولا مایعات در آن نگهداری می شود، موسوم به کوزه هستند. نخستین کوزه سفالی در حدود هزار سال پیش ساخته شده است و همزمان با کوزه سبد نیز بافته می شد. برای آنکه دانه های غلات از سوراخ سبد بیرون نریزد، داخل آنرا گل اندود می کردند. شاید یک بار چنین سبدی در آتش افتاده و نی های آن سوخته و به این ترتیب سفال ساخته شده است و ظروف سفالی کوچک تقلیدی از آنهاست. سه نوع کوزه گری در دنیا وجود دارد: یکی آنکه با گل ساخته می شود. دوم آنکه با سنگ ساخته می شود. و سوم آنکه از چینی به عمل می آید.ساده ترین نوع کوزه گری آن است که با گل ساخته می شود و سپس در معرض حرارت قرار می گیرد. این نوع ظروف به نام ظروف های گلین معروف است. آین ظروف دارای خلل و فرج زیادی هستند و آب به آهستگی از درون آنها تراوش می کند و سبب خنک ماندن آب درون کوزه می شود.

ظروف سنگی هم با تراش دادن به سنگ های مخصوص ساخته می شود. به مرور زمان انسان به تجربه دریافت که برخی سنگ ها را می توان ذوب کرد و از آن شیشه درست نمود. آنگاه صخره ها را خرد کردند و به صورت پودر نرمی در آوردند و خاک رس به آن اضافه کردند. کوزه و ظروفی که از این گل ساخته می شود، ظروف سنگی نام دارند. خاصیت این ظروف آن است که آنها را می توان برای پخت و پز غذا و جوشاندن آب روی آتش گذاشت.

چینی ها از قرن ۷ تا ۱۰ میلادی شروع به ساختن نوعی دیگر از ظروف گلی کردند. این ظروف از گل مخصوص سفید رنگی ساخته می شد، که با گرد سنگ مخلوط شده بود. این ظروف «چینی» نام داشتند.

همچنین می توان گفت که هنر حجازی و پیکر تراشی نیز از تمام هنر های جهان قدیمی تر است. انسان قبل از آنکه برای خود خانه و سرپناه بسازد، پیکر تراشی می کرده است.

امروزه فقط آثار انگشت شماری از آنها باقی مانده است که نشان می دهند پیکر تراشی در زمان ماقبل تاریخ چگونه بوده است. هر چند امروزه قبایلی که در جوامع ابتدایی زندگی می کنند، غالبأ پیکر هایی می تراشند، که شبهات زیادی به پیکر تراشی زمان ماقبل تاریخ دارد. در پیکر تراشی های روزگاران قدیم سعی در زیبائی پیکره ها نمی کردند، بلکه آنها را برای استفاده در مراسم مذهبی و اجتماعی آماده می کردند. مجسمه زنان، مردان، و جانوران بدان منظور ساخته می شد که از عوامل طبیعت تجلیل نمایند و برای تجلیل و پرستش خدایان خود از آنها استفاده کنند.

در تمدن های اولیه مجسمه را به عنوان مظهر معتقدات خود به کار می بردند. مصریان قدیم که به بقای زندگی پس از مرگ عقیده داشتند، پیکره هایی به اندازه سلاطین و حتی بزرگتر از آنها می ساختند و در مقبره ها کنار فراعنه قرار می دادند که در دنیای پی از مرگ همدم حاکمان باشند! برخی از آنها هم معتقد بودند که روح مردان به سوی این مجسمه ها بر می گردد.

یکی از درخشان ترین ادوار تاریخ پیکر تراشی در دوره تمدن یونان و شروع آن ۶ قرن پیش از میلاد بود. در این دوره مجسمه ها و پیکره ها مهمترین وسیله برای نشان دادن افکار و احساسات درونی هنرمندان بود. پیکر تراشان صورت انسانی را مهمترین مظهر هنر خود می دانستند و سعی می کردند صورت انسانی را به بهترین وجه تجسم دهند. یه این جهت عده ای از پیکر تراشان آن زمان شاهکار هایی به وجود آوردند که هنوز جزو بهترین ها هستند و از جمله ی گرانبهاترین آثار هنری محسوب می شوند.