مخترع نت انگلیسی کیست؟

مدت های طولانی آثار موسیقی به روی کاغذ نوشته نمی شد و نوازندگان و خواننده ها برنامه موسیقی خویش را از حفظ اجرا می کردند. در نتیجه انتقال سینه به سینه موسیقی، تغییرات ناخواسته و گاهی نامطلوب فراوانی در آن راه می یافت. به همین جهت لازم بود راهی برای نوشتن موسیقی پیدا شود تا از آن به بعد دقیقا به همان شکلی که آهنگساز در نظر داشته است، اجرا گردد. روشی که انسان برای نوشتن آثار موسیقی ابداع کرده است، خط موسیقی یا «نت موسیقی» نامیده می‌شود.

مجموع نت های موسیقی ( که امروزه در تمام کشور های جهان مورد استفاده قرار می گیرد) نتیجه قرن ها کوشش و پیشرفت است. این کوشش ها و تلاش ها تقریبا از اواخر قرن ۱۸ میلادی طول کشید و آغازش هم از کلیساها و صومعه های کاتولیک ها ریشه گرفت. بیشتر مراسم مذهبی کلیساها با آواز همراه بود و به همین جهت این آواز ها را عموما از حفظ می خوانند.

در اواخر قرن ۹ میلادی، گذاشتن نشانه هایی (مانند نقطه و خط کوتاه و خطوط کج و کوله ی کوتاه) بر روی کلمات کتاب دعا و نماز آغاز گردید. این نشانه ها که «نئوم» نامیده می شدند، جهت حرکت ملودی را نشان می دادند ولی روی هم رفته علائم گنگ و مبهمی بودند. تقریبا در حدود سال ۹۰۰ میلادی بود که خواندن نت های موسیقی اندکی آسان تر شد.

نئوم را در فاصله های معینی در زیر یا روی خط افقی قرمز رنگی که نماینده نت «فا» بود می نوشتند تا نشان دهند که نت در آن نقطه چقدر باید زیر یا بم باشند. آنگاه راهبی به نام «گیدو دارت سو» چیزی را اختراع کرد که امروزه زبان موسیقی به نام خطوط حامل خوانده می شود.

حامل از چهار خط متوازی که فاصله مساوی با یکدیگر دارند تشکیل می شد. در قرن های سیزدهم و چهاردهم میلادی، روشی برای نت نویسی پیدا شد که نشان دادن مدت اجرای هر نت را ممکن می ساخت.

نت شکل تازه ای به خودش گرفت و به بعضی از نت ها بر حسب (طول مدت اجرای شان) یک ساقه افزوده شد. نت های موسیقی تا اوایل قرن هفدهم میلادی سروسامان گرفتند و تقریبا به شکل امروزی شان درآمدند.