قند از کجا آمد؟

قند انواع بسیار گوناگونی دارد و در بسیاری از مواد جان دار (اعم از گیاهان و جانوران) یافت می شود. ولی وقتی مردم از قند صحبت می کنند، معمولا منظور آنها (ساکاروز) یعنی قندی که از نیشکر یا چقندر قند به دست می آید می باشد. گیاهانی که ساقه های پر آب و شیرینی داشتند، احتمالا هزاران سال پیش در گینه ی نو به حالت وحشی می روییده اند. انسان های اولیه بر سر تصاحب کردن همین ساقه های پر آب و شیرین با یکدیگر می جنگیدند. بعد ها همزمان با پیشرفت فرهنگ و تمدن بشر، ساقه های نیشکر را با کالا های دیگر مبادله می کردند و به این ترتیب بر دامنه ی مصرف نیشکر افزوده شد. از آن به بعد، بازرگان ها قند را به تمام جزیره های جنوب اقیانوس آرام ( و سرانجام به اندونزی، آسیا و فیلیپین) رساندند.

شکر به احتمال زیاد در دوران پیش از تاریخ نیز در هندوستان وجود داشته است و مردم آن را می شناختند. با این وجود آنچه به طور قطع می توانیم بگوییم، این است که در چهار صد سال قبل از میلاد حضرت مسیح، نیشکر در هندوستان به مصرف تهیه قند می رسیده است. نخستین اروپایی هایی که نیشکر را دیدند، مهاجرانی بودند که همراه با اسکندر مقدونی در سال ۳۲۵ پیش از میلاد به هندوستان قدم گذاشتند. یکی از همین مهاجم ها نیشکر را به این صورت معرفی کرده است:

گیاهی است که بدون کمک زنبور، عسل تولید می کند!

کشت نیشکر و تهیه قند در فاصله سال های ۵۰۰ تا ۷۰۰ میلادی از هندوستان به ایران رسید. ایرانی های آن زمان بعد از اینکه از عرب ها شکست خوردند و مسلمان شدند، همراه اعراب در قتح کشور هایی مانند سوریه، فلسطین، مصر و سرزمین های اطراف دریای مدیترانه شرکت کردند و قند را نیز به این سرزمین ها نیز رساندند.

نیشکر نخستین بار در سال ۱۷۵۱ میلادی به ایالات متحده آمریکا را پیدا کرد. هیئت های مبلغان مذهبی یسوعی، نیشکر را از ه‍ائیتی به نیواورلئان (در لوبیزیانا) رساندند و در سال ۱۷۵۹ میلادی، تولید تجارتی قند در آمریکا آغاز شد.