پیوند فرزندان و والدین تا میانسالی و بعد از آن
دنیای مدرن بقدری پر تحرک شد است که الگو های زندگی قدیمی را درهم شکسته است. اینکه آخرین سال های عمرتان را با چه کسی سپری خواهید کرد، دیگر مثل گذشته واضح و معلوم نیست. اگر برگردیم و به تاریخ نگاه کنیم، باید مثل نیاکانمان آن سال ها را همراه فرزندان و نوه هایمان سپری کنیم، ولی امروزه، تحرک، حس جدیدی از استقلال به وجود آورده و باعث شده که ریشه های ما کمتر در عمق پیش رود و تمرکز روی ارتباطات و روابط پایدار و طولانی مدت کاهش یابد. رابطه افراد میانسال و پدر و مادرانشان و فرزندان خودشان منجر به پدید آمدن نسلی به نام «نسل ساندویچی» شده است. مردم احساس می کنند که بین الگوهای زندگی قدیمی و وابستگی های داخلی خانوادگی و تصور تازه آزادی فردی گیر افتاده اند. برای برخی، احساس مسئولیت در قبال پدر و مادر با این تصور تازه مغایرت دارد.
هنگام تصور هر گونه جدایی از خانواده، بدانید احتمال اینکه آن ها را بیازارید و از نظر روحی صدمات جدی به آنها بزنید زیاد است. هرگز بدون در نظر گرفتن تمام بهایی که باید در ازای جدا شدنتان از خانواده بپردازید، اقدام به این کار نکنید؛ خصوصا از بعد سیاسی.
رابطه بین پدر و مادر و فرزندان هم مثل هر رابطه دیگری دائماً در حال تاب خوردن به جلو و عقب است. در ابتدا فرزندان می گیرند. در آخر پدر و مادر باید بگیرند. پیت پیترسون سیاستمدار معروف در کتاب خود، سپیده دم خاکستری، اطلاعاتی آماری ارائه می دهد، حاکی از آنکه ۲۵ تا ۳۴ ساله ها، ۲۰ برابربیشتر از آنچه به پدر و مادر خود کمک مالی می کنند، از آنها کمک مالی دریافت می کنند. حتی ۳۵ تا ۴۴ ساله ها هم ۵ برابر کمک مالی ای را که به پدر و مادر خود می کنند، از آنها می گیرند. حتی تا میانسالی هم، پدر و مادران از نظر مالی به فرزندان خود کمک می کنند.
و اما در مورد ۲۰، ۳۰، و ۴۰ سال به بعد چه؟ پاندول ساعت کی تاب می خورد؟ آیا افرادی که در خانواده های پر جمعیت متولد شده اند، التزام و تعهد خود را به این قرارداد دوجانبه و سرنوشت پدر و مادرشان حفظ خواهند کرد، یا اینکه آنقدر درگیر امور زندگی شخصی خود می شوند که دیگر وقتی برای پدر و مادر خود نخواهند داشت؟ و در مورد مادر و پدر چه؟ آیا آنها هم آن قدر به زندگی خود مشغول خواهند شد که بنیان های عطوفت و پیوند خانوادگی سست و متزلزل شود؟
دیدگاه ها غیر فعال است.