راز مجسمه های سنگی عجیب
نکته عجیب در مورد این مجسمه های سنگی غول پیکر در جزیره ایستر اینست که چیزی که الان شما می بینید نیمی از آنها می باشد و نیم دیگر در زیر خاک است، بعد، شما با دقت به چهره ها نگاه کنید،انگار یک چاپگر سه بعدی نمونه های مشابه از یک شی چاپ کرده است،نکته عجیب دیگر اینست که تمام این مجسمه ها از سنگ های یک تکه بزرگ از جنس بازالت آتشفشانی ساخته شده، میانگین وزن آنها ۲۰ تن است و اندازه شان حدود هشت تا ده متر است.البته ظاهرا سازندگان سعی در ساخت مجسمه های بزرگتر از این هم کرده بودند،بعنوان مثال، یک مجسمه ناتمام در آنجا هست که حدود سی متر ارتفاع و ۲۶۰ تن وزن دارد.دوستان عزیز، گفتن این اعداد در حرف بسیار آسان است اما در عمل کاری بسیار دشوار است،نکته عجیب دیگر اینست که آنها در جزیره ساخته نشده اند، بلکه در محل معدن سنگ ساخته شده و سپس به نزدیک ساحل در جزیره حمل شده اند؟ بحث یکی و دو تا نیست صدها مجسمه غول پیکر بهمین شکل انتقال یافته اند.علاوه بر این تقریبا تمام مجسمه ها بر روی سرشان کلاه قرمزی دارند،البته بنظر می رسد این کلاه های سنگی از سنگ آتشفشان متفاوتی بوده که بر روی سرشان نصب شده است.اما باز چطور اینکار انجام شده،چطور چسبانده اند. مختصر اینکه چیزهایی که در بالا خواندید قسمتی از عجایب این جزیره اسرار آمیز است.
تعداد ۸۸۷ مجسمه‌ی سنگی در سرتاسر جزیره ایستر یافت شده است. بیش از نیمی از آنها در نزدیکی یک آتشفشان خاموش به‌نام «رانو راراکو»، و یک معدن سنگی قرار دارند. یعنی مکانی که این مجسمه‌ها از آن بیرون کشیده شدند. تعداد زیادی از این مجسمه‌ها در اطراف معدن سنگ وجود دارد که از آنها با عنوان «موآی» یاد می‌شود.
این معدن سنگ شبیه گورستانی از غول‌هاست. این مجسمه‌های سنگی در وضعیت ساخت متفاوتی قرار دارند؛ برخی به‌صورت نیمه‌کاره، برخی شکسته و بسیاری نیز در نیمه‌ی راهِ انتقال، رها شده‌اند.
مجسمه‌های یاد شده بسیار بزرگ هستند؛ تقریبا یک سال طول کشید تا تیمی متشکل از ۵ و ۶ مجسمه‌ساز بتوانند یک مجسمه‌ی موآی را کاملا از دل خاک بیرون کشند. پروژه‌ی استخراج مجسمه در جزیره ایستر، توسط باستان‌شناسی به‌نام «جو آن ون تیبلرگ» رهبری می‌شد که حداقل شش سال از زندگی‌اش را صرف بیرون آوردن این دو مجسمه از خاک کرد.
این کاوشگران، در فرآیند حفاری ابزار و مجسمه‌های دیگری نیز پیدا کردند. ابزار سنگی و ابتدایی به‌نام «توکی» که مردم جزیره ایستر از آن برای ساخت مجسمه‌های موآی استفاده می‌کردند. وقتی لبه‌ی توکی کند می‌شد، حکاک‌ها آن را کنار گذاشته و یک توکی جدید و تیز می‌ساختند.
عالی