نخستین پزشک چه کسی بود؟

انسان ها حتی قبل از اینکه به تمدن برسند، به شکل های مخصوصی طبابت و مداوا می کرده اند. یعنی کارهایی برای تسکین دادن درد انجام می داده اند.

در تمام تمدن های اولیه و قدیمی که اسناد و مدارکی از وجودشان به جا مانده است، پزشک هایی وجود داشته اند. بابلی های باستانی مدارک پزشکی چنان روشنی در تشریح و توصیف بیماری های گوناگونی از خود بر جا گذاشته اند که پزشکان امروزی نیز آنها را تشخیص می دهند. در میان مصری های باستانی، مردم عادی تصور می کرده اند که بیماری در نتیجه نفوذ ارواح پلید در بدن انسان به وجود می آید. با این وجود در روش های درمانی و معالجه ی مصری ها نیز انواع قرص و مرهم (شامل موادی مانند تریاک و روغن کرچک) دیده می شد.

به این ترتیب، ملاحظه می کنید که دکتر ها در روزگاران باستان نیز در میان مردم وجود داشته اند. اما در حدود سال ۴۶۰ قبل از میلاد، مردی به نام «بقراط» که یونانی ها او را «هیپوکراتس» می نامیدند در یونان به دنیا آمد.

بقراط مردی بود که زندگی و فعالیت هایش تغییرات بزرگی در علم پزشکی به وجود آورد و حقا او را باید «پدر دانش پزشکی» بنامیم. کاری که بقراط کرد، این بود که دانش پزشکی را از چنگال جاد و خرافات گوناگون خارج ساخت.

بقراط با اینکه اطلاعات علمی و بنیادی علم پزشکی امروزی را نداشت، ولی روش نگرشش به مسائل پزشکی طوری بود که می توانیم آنرا «روش علمی بقراط» بنامیم. بقراط به شاگردانش یاد می داد که پزشک باید بیمار را از نزدیک و با دقت زیادی معاینه کند. پزشک باید به مقدار خیلی کم از دارو استفاده کند و به التیام یا بهبود طبیعی بیمار کمک کند.پزشک همیشه باید به این نکته بسیار مهم توجه داشته باشد که نباید بیمار را آزار دهد یا جان وی را به خطر بیندازد.

بقراط بیماری های بسیاری را تشخیص داده و توصیف کرده بود. بعضی از اطلاعات پزشکی که او در اختیار داشت و به کار می بست، امروزه نیز مانند همان دو هزار سال قبل درست و معتبر هستند.