جنگنده چینی JH_7 Yellow Dragon Fighter
در سال (۱۹۷۰) نیروی هوایی چین برای جایگزینی دو هواپیمای قدیمی «H_5 و Q_5»، درخواستی به وزارت هوانوردی که بعدها شرکت صنایع هوایی چین نامیده شد ارسال کرد، هواپیمای «H_5» ساخت هاربین، تولید بمب افکن بومی متوسط ایلوشین (۲۸) ساخت شوروی بود، و جنگنده بعدی نمونه بومی میگ نوزده که ورودی هوای آن به طرفین منتقل شده بود.
وزارت هوانوردی چین ابتدا تلاشهایی برای ایجاد یک طرح مشترک با شرکتهای خارجی انجام داد ولی بعد از اینکه ناکام ماند برنامه توسعه بومی را سازماندهی نمود، این برنامه در (۱۹) آوریل (۱۹۸۳) به تائید رهبر وقت جمهوری خلق چین«دنگ شیائوپینگ» رسید، نیروی هوایی و دریایی، دو هواپیمای مشابه نیاز داشتند، لذا مقرر شد که بدنه یکسانی طراحی شود و سپس برای انطباق با نیازهای هرکدام توسعه یابد.
شرکت هواپیماسازی شیان، دو جنگنده بر مبنای یک بدنه یکسان تدارک دید که نیاز نیروی هوایی و دریایی را مرتفع میکرد، نسخه نیروی هوایی، جنگنده بمب افکنی مجهز به کابین خلبان و افسر سلاح کنار هم، سیستمهای جنگ الکترونیک، قابلیت تهاجم عمیق و پرواز در تمام شرایط جوی بود که ظاهر و قابلیتهایش، شباهت زیادی به جنگنده «F_111» نیروی هوایی آمریکا داشت، در مقابل نسخه نیروی دریایی کابین خلبان و افسر سلاح پشت سر هم، قابلیت تهاجمی، شناسایی و پرتاب موشک کروز ضد کشتی داشت.
با اینحال جنگنده ای که شبیه به «F_111» بود در (۱۹۸۰) منتفی شد، لذا جنگنده نیروی دریایی، بطور مشترک برای هردو توسعه یافت و «JH_7» نام گرفت، تولید آن در سال (۱۹۸۴) آغاز شد و شش فروند نمونه اولیه در (۱۹۸۸) از خط تولید بیرون آمد و در دسامبر همان سال به پرواز درآمد. جنگنده دو نیرو از دو رادار متفاوت بهره میبردند که «tayp_243H» و «tayp_232H» بودند، اما مشخص نیست کدام رادار متعلق به کدام جنگنده بود. رادار «۲۴۳H» در برابر اهدافی به اندازه یک «میگ_۲۱» بردی معادل (۷۵) کیلومتر داشت، همچنین میتوانست اطلاعات کشتی دشمن را از (۱۷۵) کیلومتری برای موشک کروز ضد کشتی «YJ_8» مخابره کند.
رادار کنترل آتش چند منظوره «۲۳۲H» نیز قابلیت ضد کشتی مشابه نمونه «۲۴۲H» داشته و بردی معادل (۷۰ تا ۱۰۰) کیلومتر برای کشف دارد و توان رزم هوایی ناوبری را نیز دارد، اما به علت دقت کم در مقابل اهداف زمینی،توان عملیات هجومی هوا به سطح را نداشت، هردو نوع جنگنده ضد کشتی بوده و قابلیت رزم هوایی و بمباران را دارا هستند.
نخستین پرواز «jh_7» در(۱۴) دسامبر(۱۹۸۸) انجام شد، در این آزمایش هنگام فرود هردو پیشرانه دچار لرزشهای شدیدی شد، خلبان تصمیم به فرود اضطراری گرفت اما وقتی به باند نزدیک شد دو سوم الات و پنل کنترل از کار افتاد و تجهیزات باقی مانده نیز در حال خاموش شدن بود بطوری هیچکدام کار نمیکرد، در نهایت خلبان به سختی جنگنده را به زمین نشاند. از این دست حوادث کم نبوده و در ابتدای کار، «JH_7»جنگنده بسیار سرکشی بود به نحوی که در آزمایشات«Lu jun»، خلبان آزمایشگر یکبار دچار نشت سوخت شد و جنگنده را به زمین نشاند اما بار دوم بخت با او یار نبود و در آوریل (۱۹۹۴)یک پیش نمونه دیگر مورد آزمایش جان اورا گرفت، در زمان تحویل هفتاد فروند از این جنگنده آماده شد اما نیروی هوایی از تحویل گرفتن آن امتناع میکرد و عنوان نمود تکنولوژی پیشرانه های آن بسیار قدیمیست و آنرا رد نمود. اما پس از تعویض اویونیک و ارتقای آن و افزودن آخرین جنگ افزارهای هوابرد موجود آنرا به خدمت گرفت.
نیروی هوایی با بررسی طرح و در نظر گرفتن جنگهای آینده که پشتیبانی و بمباران دقیق از ملزومات آن بود با ارتقای جنگنده استاندارد «JH_7A» پرداخت، «JH_7A»به منظور بمباران دقیق شکل گرفته است و نخستین هواپیمای چینی بود که با کامپیوتر طراحی شده و بدلیل استفاده از کامپوزیت در بدنه، سازه ای مستحکمتر و سبکتر داشت، حداکثر میزان بار خارجی شامل مهمات و مخازن سوخت به نه هزار کیلوگرم رسید، همچنین قادر به حمل چهار موشک کروز ضد کشتی در مقایسه با تیر در نمونه قبل بود. جنگنده از دو کابین پشت سر هم مثل سلفش استفاده میکرد و کابین کاملا زره پوش شده بود، کانوپی سه تکه کابین جلو نیز به یک تکه تغییر یافت، افسر سلاح نیز در کابین عقب قرار میگرفت و صندلیش قدری بالاتر از خلبان قرار داشت تا دید واضحتری از میدان نبرد داشته باشد.
جنگنده مجهز به دو بالچه شکمیست و زیر هربال چهار پایلون برای حمل سلاح دارد که با احتساب پایلون شکمی نه مقر برای حمل سلاح و سوخت موجود است، البته دو پایلون کوچک زیر ورودی هوا قرار گرفته که برای نصب غلافهای اپتیکی و هدفگیری برای بمبهای هدایت شونده و پادهای ماموریتی به کار میرود.
جنگنده «JH_7A» توان رسیدن به سرعت (۱/۷۵) ماخ را داشته که معادل (۱۸۰۰) کیلومتر بر ساعت و سرعت کروز (۰/۸۷) ماخ معادل (۹۰۰) کیلومتر بر ساعت است، برد عبوری جنگنده به (۳۷۰۰) کیلومتر میرسد و شعاع عمل رزمی آن (۱۷۶۰) کیلومتر که جنگنده ای دوربرد محسوب میشود.
ارتفاع پروازی به (۱۶۰۰۰) متر میرسد و وزن خالی جنگنده (۱۴۵۰۰) کیلوگرم است که توانایی برخاست با وزن (۲۸۵۰۰) کیلوگرم را داراست، جنگنده فاقد ثبات پروازیست لذا از سیستم کامپیوتری پرواز با سیم استفاده شد، تجهیزات الکترونیک نیز شامل گیرنده، فرستنده سیستم تشخیص دوست از دشمن، گیرنده هشدار راداری، پارازیت انداز و پرتابگر چف و فلیر بوده و رادار ارتفاع سنج نیز به آن افزوده شده است.
در استاندارد نوع«A» نمایشگر، هدفگیری نصب شده در کلاهخود یا«HMS» دارد، این کلاه بر اساس کلاه هلیکوپتر«Z_10» ساخته شده که خود بر اساس کلاه هلیکوپتر آپاچی و طبق نقشه های دریافتی از اسرائیل طراحی شده است. لذا قطعات آنها یکیست.
این سیستم با حسگرهای جنگنده شامل رادار و غلاف هدفگیری اپتیکی و موشکهای هوا به هوا و هوا به سطح منطبق شده است، این یکپارچه سازی خلبان را قادر میسازد که با سرعت عمل بالایی جنگنده دشمن را از طریق نگاه کردن به اهداف هوایی و سطحی هدفگیری کرده مورد قفل و تهاجم قرار دهد و حتی جستجوگر سلاح را روی هدف متمرکز کرده و شلیک کند.
داشبورد و کابین خلبان تمام نمایشگر نیست و برخی نشانگرهای عقربه ای را حفظ کرده، اما دو نمایشگر رنگی چند منظوره برای کابین در نظر گرفته شده که ابعاد بزرگی دارد. حسگر اصلی، رادار پالس داپلر باند ایکس «JL_10A» با برد (۱۴۰) کیلومتر و قابلیت نگاه به پایین و شلیک به پایین تا فاصله (۵۴ و ۳۲) کیلومتر است.
همچنین بخوانید:
دیدگاه ها غیر فعال است.